Homologatie akkoord ondanks schending informatieplicht

Een voorbeeld hiervan volgt uit een zaak die eind vorig jaar speelde (uitspraak Rechtbank Zeeland-West-Brabant van 31 januari 2025). In die zaak keurde de rechter een schuldenakkoord goed, ondanks het feit dat de schuldenaar niet voldoende informatie had verschaft aan de (belanghebbende) betrokkenen bij het saneringstraject.

De zaak

In deze zaak is een onderneming in financieel zwaar weer gekomen. De reden daarvoor was de coronacrisis, een personeelscrisis, een stijging van de huurprijzen voor de onderneming en hoge inflatie, waardoor consumenten minder zijn gaan uitgeven. Als gevolg van de financiële problemen heeft de onderneming vervolgens besloten om een traject voor de sanering van haar schulden aan te gaan, de WHOA.

Als onderdeel van het WHOA-traject heeft de onderneming vervolgens een concept schuldenakkoord aan alle schuldeisers aangeboden. Daarin heeft de onderneming uitgewerkt wat elke schuldeiser uitbetaald kan krijgen in het geval dat het schuldenakkoord door hen geaccepteerd wordt.  De schuldeisers hebben een periode hierover na kunnen denken en de mogelijkheid gehad om tegen het aangeboden conceptakkoord bezwaar te maken. Uiteindelijk hebben – op één na – alle schuldeisers voor het akkoord gestemd. Omdat niet alle schuldeisers akkoord gaan met het voorstel, legt de onderneming het voorstel voor aan de rechtbank.

De rechtbank

De onderneming vraagt de rechtbank of deze het akkoord wil goedkeuren, wat ook wel homologeren wordt genoemd. Voordat de rechtbank een verzoek homologeert dient zij te kijken of er algemene redenen zijn om een akkoord af te wijzen. Dit worden ook wel formele afwijzingsgronden genoemd.

De eerste formele afwijzingsgrond ziet op de vraag of te verwachten is dat een onderneming niet zal kunnen doorgaan met het betalen van diens schulden, waardoor deze zonder een sanering van diens schulden failliet zal gaan. In deze zaak meent de rechtbank dat deze afwijzingsgrond niet speelt. De onderneming heeft duidelijk gemaakt dat zij in grote financiële problemen verkeert, waardoor het zonder een akkoord met de schuldeisers te verwachten is dat zij op termijn failliet zal gaan.

Een andere formele afwijzingsgrond van de WHOA, is wanneer een onderneming de betrokkenen bij het saneringstraject niet goed heeft geïnformeerd. Dit is de informatieplicht. Als een onderneming een akkoord aanbiedt, moet dit akkoord alle informatie bevatten die de betrokkenen nodig hebben om zich een goed beeld van het akkoord te kunnen vormen. Zij moeten namelijk goed geïnformeerd een beslissing kunnen nemen of ze akkoord gaan met het voorstel. Onderdeel van de informatie die met de schuldeisers gedeeld moet worden, is welk bedrag deze zouden ontvangen als de onderneming failliet zou gaan, de zogeheten liquidatiewaarde. Het is van belang dat de schuldeisers een reëel beeld krijgen over wat zij zouden ontvangen in een faillissement.

In deze zaak kwam de rechtbank tot het oordeel dat de onderneming de schuldeisers niet goed genoeg had ingelicht over de liquidatiewaarde van de onderneming. Aan de schuldeisers was namelijk niet verteld dat de bank en de Belastingdienst, als de onderneming failliet zou gaan, een deel van hun vorderingen op andere ondernemingen binnen de groep van vennootschappen waar deze van uitmaakt, zou kunnen verhalen. Daarmee heeft de onderneming niet het meest reële scenario in geval van een faillissement aan de schuldeisers voorgelegd. De rechtbank stelt dan ook vast dat de informatieplicht door de onderneming is geschonden.

Toch goedkeuring door rechtbank

Ondanks dat schending van de informatieplicht – en daarmee een formele afwijzingsgrond – zich heeft voorgedaan, keurt de rechtbank het door de onderneming aangeboden akkoord goed. De wet bepaalt dat het niet nakomen van de informatieplicht geen gevolgen heeft, als de onderneming kan aantonen dat de schending daarvan niet tot een andere stemming van de schuldeisers zou hebben geleid.

In dit geval is de rechtbank van mening dat naleving van de informatieplicht geen verschil zou hebben gemaakt voor het stemgedrag van de schuldeisers. Dat komt, zegt de rechtbank, omdat de schuldeisers wel zijn geïnformeerd dat de bank en de Belastingdienst een deel van hun vordering op andere ondernemingen uit de groep konden verhalen. Dit was bekend bij de schuldeisers. Niemand van de betrokkenen bij het traject heeft hier verder ook informatie over opgevraagd, terwijl deze mogelijkheid er wél was.

Verder heeft ook geen van de schuldeisers gebruik gemaakt van de mogelijkheid om bezwaar te maken tegen het aangeboden (concept)akkoord. Omdat alle schuldeisers – op één na – voor het akkoord hebben gestemd en ze allemaal met het akkoord minstens zo goed af zijn als in een faillissement van de onderneming, vindt de rechtbank dat ze geen nadeel hebben gehad van de schending van de informatieplicht.

De rechtbank wijst het verzoek van de onderneming dan ook toe en ‘homologeert’ het akkoord.

Conclusie

Het is van belang om alle betrokken partijen bij een schuldsaneringstraject goed te informeren en hen mee te nemen in de belangrijke stappen van het proces. In deze zaak liep het goed af voor de onderneming, maar vaststaat dat zij meer informatie had moeten delen met de schuldeisers en andere betrokkenen.

Bij Arslan & partners hebben we veel ervaring met het saneren van schulden. Verkeer jij in financieel zwaar weer met je onderneming en heb je behoefte aan bijstand? Neem contact op met één van onze specialisten, Ali Arslan, Hasan Kaya, Linzy Sieljes, Bowien Ravesteijn of Asse Visscher.